معرفی چند داستان کوتاه معروف
به گزارش المور داستان گویی، همواره تجربه ی جدیدی به دنیا اضافه می کند. خواندن داستان ها، شناخت شخصیت ها و زندگی کردن با آنها، سبب گسترده شدن جهان ما می شود و لذتی وصف ناشدنی دارد. داستان های کوتاه فارسی یا همان ایرانی از گذشته تا امروز مسیرهای متفاوتی را در محتوا، زبان و ساختار طی کرده اند. گاهی سراغ مسائل اجتماعی یا فرهنگی رفته اند، زمانی به درونیات شخصیت ها پرداخته اند و برخی دیگر به کنکاش در مسائل و روابط پیچیده ی مردم طبقه ی متوسط جامعه مشغول شده اند.
به گزارش المور به نقل از ایسنا، بنابر اعلام طاقچه، در این یادداشت، چند مجموعه داستان کوتاه فارسی با در نظر گرفتن تنوع محتوایی و زبانی را معرفی کردیم. به منظور زندگی پر مشغله ی امروز که شاید نتوانیم رمان های طولانی را تا آخر پیش ببریم، داستان کوتاه انتخاب مناسبی است تا علاوه بر اهیمت خود این داستان ها به لحاظ فرم نوشتاری، از خواندن کتاب هم غافل نمانیم و تجربه ی جادویی زندگی با شخصیت های نوشته شده را از دست ندهیم.
یوزپلنگانی که با من دویده اند
کتاب یوزپلنگانی که با من دویده اند، روایت ۱۰ داستان کوتاه با مبحث مرگ است که هر کدام کاملاً مجزا و با نثری خاص و شعرگونه توسط زنده یاد بیژن نجدی نوشته شده است. در این کتاب نشانه هایی از سبک مدرن و پست مدرن است که در سال ۱۳۷۳ چاپ و یک سال بعد برنده ی قلم زرین «جایزه ی گردون» و در سال ۱۳۷۹ برگزیده ی نویسندگان و منتقدان مطبوعات شد.
در کلمه به کلمه ی کتاب (شازده کوچولو) تصویرسازی های اعجاب انگیز و قلم جادویی بیژن نجدی رخ می نماید. یوزپلنگانی که با من دویده اند تنها کتابی است که در زمان حیات نجدی انتشار یافته. آثار دیگر او بعد از مرگش، به چاپ رسیدند. او به علت سبک خاصی که در روایت ها و شخصیت پردازی ها داشت، داستان ها را به شکلی خاص و منحصربه فرد ساخته و پرداخته است، بگونه ای که مخاطب را تا عمیق ترین فضاهای توصیفی می کشاند. جملات کوتاهی که در جان بخشیدن اشیاء بی جان به کار می برد، نشان دهنده سبک خاص این نویسنده است.
چمدان
بزرگ علوی از بزرگترین نویسندگان ایران در سال ۱۲۸۲ در تهران به دنیا آمد. او نوه ی حاج سید محمد صراف نمایندهٔ اولین دوره مجلس شورای ملی بود. بزرگ علوی دوران دبیرستان را در آلمان سپری نمود این نخستین آشنایی او با ادبیات روز جهان بود. در سال ۱۳۰۶ پدرش خودکشی کرد و یک سال بعد از آن او به ایران بازگشت. مدت زیادی در مناطق مختلفی از ایران معلمی کرد و بعدها در دیداری که با تقی ارانی داشت به حزب کمونیست پیوست و همراه ۵۲ نفر از اعضای حزب زندانی شد. بعد از فرار شاه که همه زندانیان مشمول عفو عمومی شدند او هم آزاد شد. در این زمان دو کتاب "۵۳ نفر " و "ورق پاره های زندان" را منتشر نمود. مجموعه داستان "چمدان" از مهم ترین کتاب های علوی است. وی در این کتاب تا حدی تحت تأثیر نثر هدایت و روانکاوی فروید است. قهرمانان او بیشتر انسان های ناکامی هستند که دور از وطن در غربت و آوارگی سر می کنند. در داستان «قربانی» خسرو در اثر بیماری سل بستری و محکوم به مرگ است.
عشق روی پیاده رو
«عشق روی پیاده رو» ۱۲ داستان از نویسنده موفق معاصر، مصطفی مستور دارد. ماجرای ۲ تا از داستان ها در خارج از ایران می گذرد و شخصیت های آن هم خارجی هستند. مبحث این داستان ها مانند بیشتر داستان های مستور، عشق، زندگی، اندوه و خداوند است؛ مضامینی که به شدت در هم پیچیده و گره خورده اند و شاید هیچ کدام بدون وجود دیگری قابل معنا و درک شدن نیستند. بعضی از این داستان ها از خاطرات کودکی نویسنده الهام گرفته شده اند. این داستان های کوتاه آنقدر حس قشنگی دارند که آدم با خواندن آنها حس عاشقی دارد.
مردی که گورش گم شد
کتاب «مردی که گورش گم شد» حافظ خیاوی شامل هفت داستان کوتاه است. در سه داستان اول با نامهای «روزه ات را با گیلاس باز کن»، «آن ها چه جوری می گریند؟» و«چشم های آبی عمو اسد»، راوی درگیر عقاید مذهبی و اصول شرعی نهادینه شده در تار و پود وجود خود است و نویسنده این اصول را از دید خود راوی به چالش می کشد. در چهار داستان بعدی «صف دراز مورچگان»، «مردی که گورش گم شد»، «ماه بر گور می تابد» و «مردها کی از گورستان می آیند؟» مبحث متفاوت شده و برای مخاطب از مرگ سخن می گوید.
کتاب پوکه باز
«کوروش اسدی» برنده جایزه ادبی گلشیری برای کتاب «باغ ملی» در سال ۱۳۴۳ متولد شد و درسال ۱۳۹۶ به مرگ خود خواسته رسید. «پوکه باز» نام دهمین داستان کوتاه از مجموعه داستانی به همین نام است. داستان های این مجموعه اغلب درباره سالهای جنگ تحمیلی یا شخصیت هایی است که زندگی شان بگونه ای با جنگ گره خورده و در طول جنگ هر روز درگیر مرگ بوده اند. مرگ اندیشی به شکلی درونمایهی تمام داستان ها است. «پوکه باز» روایتی نو از جنگ است، درباره افرادی که بارها مرگ را از نزدیک لمس کرده اند و نمی توانند زندگی عادی داشته باشند. باآنکه در داستان هایی مثل «خواب های جنوبی» تنها سایه ای محو از جنگ را می بینیم، اما ناامیدی و مرگ اندیشی در شخصیت هایی که به رویا پناه می برند و خودخواسته یا به اجبار تنها هستند از نقاط بارز داستان است. در داستان های کوروش اسدی دیالوگ های کمی می خوانیم و بیشتر شاهد مونولوگ های افراد با خودشان هستیم.
انتهای رپرتاژ آگهی
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب