آنتونی هاپکینز و خاطراتش کتابی جذاب و خواندنی که وارد بازار شد
المور: کتاب خاطرات آنتونی هاپکینز بازیگر قابل و مشهور از یک نظر مسیر مرسوم از گمنامی به شهرت را ترسیم می کند و با این حال به سفر درونی این بازیگر می پردازد.
به گزارش المور به نقل از واشینگتن پست، کتاب خاطرات آنتونی هاپکینز بازیگر مشهور انگلیسی، با عنوان «خوب عمل کردیم، بچه» بتازگی وارد بازار کتاب جهان شده است. خاطرات آنتونی هاپکینز، کتابی جذاب با عنوان فروتنانه «خوب عمل کردیم، بچه»، درباره ی زندگی و حرفه بازیگری است که در بالاتر از ۱۰۰ فیلم بازی کرده و جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد سال ۲۰۲۱ را برای فیلم «پدر» به دست آورده است. البته این دومین جایزه او بعد از دریافت تندیس اسکار برای ایفای نقش هانیبال «آدمخوار» لکتر در فیلم مهیج «سکوت بره ها» ساخته جاناتان دمی بود. بااینکه هاپکینز بیشتر به خاطر بازی در فیلم «سکوت بره ها» در سال ۱۹۹۱ که به نوشته خودش برای اجرای آن از دراکولای بلا لوگوسی الهام گرفته بود، شناخته می شود، اما بازی وی در فیلم «پدر»، در نقش مردی که با زوال عقل دست و پنجه نرم می کند، از نظر بسیاری بهترین نقش آفرینی وی در طول دوران حرفه ای اش به حساب می آید و این فیلم هنوز هم بالاترین امتیاز هاپکینز را در راتن تومیتوز دارد. هاپکینز که به علت ملاحظات کووید - و احیانا بدین سبب که چادویک بوزمن فقید برای «ما رینی بلک باتم» شانس اول دریافت جایزه بود - در مراسم اسکار آن سال شرکت نکرده بود، با انتشار یک ویدیوی صبحگاهی و تا حدودی شرمگینانه از سرزمین مادری اش، ولز، از دریافت این جایزه تشکر کرد. در آن پیام، او حدودا به اندازه بقیه دنیا از پیروزی ناراحت کننده اش مبهوت به نظر می رسید، برای همین بود که اظهار داشت: در ۸۳ سالگی، انتظار نداشتم این جایزه را بگیرم. واقعا انتظار نداشتم. این لحن ناباورانه در سرتاسر روایت کتابش هم موج می زند. این کتاب که داستانش از پورت تالبوت، ولز شروع می شود، از کودکی هاپکینز می گوید که پسر یک نانوا بود. دانش آموزی فقیر که در کارهای کلاسی مشکل داشت، دلقک کلاس بود و کمی خیال پرداز و همه اینها منجر به صورتی کندی می شد که اعضاء خانواده اش را آزار می داد. هاپکینز که برای سر بیش از اندازه بزرگش - که اتفاقا روی پرده نقره ای یک مزیت به حساب می آید - لقب «سر فیلی» را داشت، به یاد می آورد که پدربزرگش با تاسف می اظهار داشت: حیف که چیز زیادی توی آن کله نیست!
استعدادی که بلا فاصله آشکار نشد
با این حال، هاپکینز از علاقه زودهنگامش به بازیگری می نویسد و چنین به یادمی آورد: بعد از تماشای فیلم «هملت» ساخته لارنس اولیویه در مدرسه، نیرویی به مرکز هر آن چه من بودم نفوذ کرده بود. بعدها وقتی ریچارد برتون، هموطن ولزی و بازیگر موفق تئاتر را در لندن دید، هاپکینز جوان با خود فکر کرد: این همان چیزی است که می خواهم باشم. او به یاد می آورد که نخستین تعریفش در مدرسه را بعد از تلاوت عشای ربانی دریافت کرد و معلم کلاس اولش به تحسین او پیش مادرش پرداخت. در دبیرستان یک روز از او خواسته شد شعر «باد غرب» جان میسفیلد را در کلاس بخواند و پسران نوجوان بی قرار، وقتی خواندن او به اتمام رسید چنان او را تشویق کردند که مبهوت شد: بدون پوزخند، بدون تمسخر. عشق هاپکینز به شعر تا به امروز باقیمانده و همین کتاب او، ۱۵ نمونه از شعرهای مورد علاقه وی را ضمیمه دارد. با این وجود او می گوید: یک چیز درست سر جایش نبود: «کمی احساس گیجی می کردم. ۷۰ سال بعد، هنوز هم اغلب همین احساس را دارم، چیزی که مردم آنرا از نظر ذهنی درست نمی دانند؛ دیوانه نه، اما کمی دور از واقعیت چرا!»صدای تیک تاک درون ذهنش همیشه او را آزار می داد و او یاد گرفت با مطالعه آمار و جزئیات، تکرار کلمه «تیرازو» و در مرحله بعد با پناه بردن به الکل، این صداها را در ذهنش آرام کند. او سر انجام در سال ۱۹۷۵ الکل را ترک کرد، اما این بعد از آن رخ داد که همسر اول و دختر نوزادشان، را ترک کرد. ۲ ازدواج دیگر نیز در پی آن رخ داد که شامل ازدواج با همسر فعلی اش، استلا، که با وی در مالیبو، کالیفرنیا زندگی می کند، هم می شود. در جایی از خاطراتش هاپکینز می نویسد در حالیکه در نیویورک زندگی می کرد و مهارت های خودرا روی صحنه تقویت می کرد، از راه رفتن در پیاده روها هراس داشت و فکر می کرد مبادا شخصی از بالای ساختمان بپرد و روی او بیفتد و با همه این مشکلات، مهارت وی در حفظ کردن، فیلم نامه ها و مکالمات در ارتباط با دهه ها پیش، اعجاب انگیز است و این امری است که برای یک بازیگر و یک خاطره نویس یک موهبت شمرده می شود. کتاب «خوب عمل کردیم، بچه» از یک سو ترسیم کننده مسیری مرسوم، از گمنامی در تئاتر منطقه ای تا اوج شهرت در هالیوود است و در عین حال، بالاتر از هر چیز به سفر درونی مربوط می شود تا سفر بیرونی. درباره ی زمانیکه آغاز به یافتن موفقیت کرد، می نویسد: «من هیچ گاه به عنوان یک بازیگر تا این حد به خودم مطمئن نبودم، بااینکه برای احساس کنترل بر خودم به عنوان یک شخص، به سوی افراط و تفریط های زیادی هم کشیده می شدم.» در خیلی از اجراهایش از «جادو»، «سکوت بره ها» و حتی «بازمانده روز»؛ او شخصیت هایی را نشان داده است که پشت یک ظاهر غیرقابل خواندن پنهان می شوند. این همان چیزی است که مانولا دارگیس، در نقد خود بر فیلم مهیج حقوقی «شکست» محصول ۲۰۰۷، آنرا «آشناترین» ترفند این بازیگر نامید: «صورتی بی روح که با لبخندی لرزان پوشیده شده است.» هاپکینز در مصاحبه ای در سال ۲۰۱۷ فاش کرد که در واقع به سندرم در سطح بالای آسپرگر مبتلا شده و در «خوب عمل کردیم، بچه» هم هرچند به آن اشاره می کند، اما از آن عقب نشینی می کند و می نویسد: حتی اگر دنیا ترجیح دهد که من برچسب آسپرگر را بپذیرم، من به یک عنوان معنادارتر می چسبم: ماهی سرد! آن چه در اینجا آشکار می شود، ذهنی است که بطور روشمند، هرچند به طور دقیقتر، کار می کند. هاپکینز می نویسد، بازیگری «فرآیندی از حذف، کشف، و دور انداختن است. از اوج آغاز کنید و کم کم برگ ها و علف های هرز را کنار بزنید تا به جایی برسید که احساس خوبی داشته باشید.» او می گوید خواندن یک فیلم نامه مانند «برداشتن سنگ ها از یک خیابان سنگفرش، مطالعه آنها و سپس قرار دادن هر یک در جای مناسب خود» است. او همین رویکرد را در مورد زندگینامه نویسی نیز به کار می برد. هاپکینز، که شب سال نو ۸۸ ساله خواهد شد، یک کارنامه پرو پیمان از بازی هایش دارد و با این وجود با نقل قولی از شاعر دبلیو. بی. ییتس، خودرا چنین تحلیل می کند: وقتی پیر و خاکستری و پر از خواب هستی / و در کنار آتش چرت می زنی، این کتاب را بردار / و به آرامی بخوان، و رویای نگاه نرمی را که زمانی در چشمانت بود، و سایه های عمیق آنها را ببین. و چنین نتیجه می گیرد: نقش من حال اینست که کنار آتش بنشینم و به یاد بیاورم. «خوب عمل کردیم، بچه» نوشته آنتونی هاپکینز در ۳۶۸ صفحه و به قیمت ۳۵ دلار از ۲۸ اکتبر (۶ آبان) به بازار آمده است.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات کاربران المور در مورد این مطلب