کودکی ناتمام درموزه سینما نقد شد طرح چند نکته مهم
به گزارش المور، جلسه نمایش و نقد و بررسی فیلم کودکی ناتمام به کارگردانی و تهیه کنندگی ناصر صفاریان شانزدهم مهر در موزه سینمای ایران اجرا شد.
به گزارش المور به نقل از روابط عمومی موزه سینمای ایران، جلسه اکران و نقد و بررسی فیلم «کودکی ناتمام» با حضور ناصر صفاریان کارگردان و تهیه کننده، حسین شیخ الاسلامی نویسنده، پژوهشگر و منتقد ادبی، علی اکبر زین العابدین پژوهشگر و سید احمد محیط طباطبایی رییس ایکوم و پژوهشگر میراث فرهنگی، روز چهارشنبه ۱۶ مهر درسالن فردوس موزه سینما اجرا شد.
حسین شیخ الاسلامی تهیه کننده فیلم اظهار داشت: صحبت هایم را با گرامیداشت و بزرگداشت کودکانه ها و کودکانی که قربانی تخیل های سیاسی شدند آغاز می کنم. حقیقت اینست از سالیان قبل، بچه های دهه ۶۰ هدف تخیل سیاسی دیگران قرار گرفتند تا کودکانی که در غزه اینروزها قربانی تخیل می شوند. خوب است در چنین نشستی و پس از نمایش چنین فیلمی از این مساله یاد نماییم و امیدوارتر باشیم نسل هایی که این سال ها به دنیا می آیند قربانی تخیلات مسموم و یا گاه غیر کودکانه هیچ قشری نشوند.
وی با تقدیر از ناصر صفاریان توضیح داد: صفاریان در مستندهای مختلف چیزی را تاریخ سازی و مکتوب کرد که شاید کمتر کسی سراغ آن می رفت. به شکل مشخص مدیون مستند وی در مورد احمدرضا احمدی هستم و همیشه منتظر فرصتی بودم که برای ساختن آن تصویر ویژه از ستاره ادبیات معاصر ما، از او تشکر کنم. همینطور مستند «کودکی ناتمام» که اهمیت تاریخی آن به تدریح روشن تر خواهد شد.
شیخ الاسلامی اضافه کرد: سوژه هایی دراین فیلم آمدند و رفتند و ما حالا در سال۱۴۰۴ می بینیم که مسئول خیلی از اتفاقات دردناک ادبیات ما بودند. چیزی که هیچگاه در این فیلم گفته نمی شود اما نگفتنش خیلی دیده می شود. ما یک قطع ارتباط با سنت مان داشتیم که این فیلم همین را روایت می کند و شما در چهره آدم هایی که در این فیلم با آنها مصاحبه شده است می بینید که در توجیه خودشان چقدر موفق هستند و چقدر خوب می توانند خودشان را برای خودشان و دیگران توجیه کنند. این یک گزاره اخلاقی برای همه کسانی است که برای خردسالان و نوجوانان کار می کنند که چقدر با نیت خیر میتوان فاجعه آفرید. این فیلم تکه ای از تاریخ ما است که از سر اتفاق یا حسن هنردوستان سرشت نمای بخشی از تراژدی تاریخ معاصر ایران است.
علی اکبرزین العابدین نیز در ادامه اظهار داشت: ما با مهم ترین مستند ادبیات خردسالان رو به رو هستیم برای اینکه بازهم ما هیچ مستندی به این قدرت درباره ی ادبیات خردسالان و نوجوانان ندیدیم.
وی ادامه: وای بر اهالی ادبیات خردسالان و نوجوانان که یک مستند درجه یک دارد و آنرا هیچ کجا نمایش نداده است. شما در این فیلم میان کودکی و بزرگسالی، تربیت و ایدئولوژی مدام در رفت و آمد هستید. اتفاقا ناصر صفاریان باید این فیلم را می ساخت نه کسی که با ادبیات خردسالان نزدیکی دارد؛ کسی که چشمش ادبیات و شعر را می دید تا آن نگاهی که شعر خردسالان را فارغ از شعر بودن می بیند.
ناصر صفاریان نیز با یادی از زنده یاد مازیار شیخ محبوبی صدابردار این فیلم اظهار داشت: همیشه علاقمند هستم تغییراتی در آن چه قبلا انجام دادم ایجاد کنم. اگر امروز قرار بود فیلم ساخته شود، باردیگر فیلم را به همین شکل با همین حرف می ساختم. ولی تفاوتی که الان به نسبت قبل برای من وجود دارد، اینست که آن زمان تلخی و داستانهای در ارتباط با جنگ و فشار و بحران ها را بعنوان یک نوستالژی مطرح می کردیم و الان که فیلم را می بینیم و آنچه مطرح می کردیم که آن سالها چه روزگار بدی بود، باز باردیگر همان ها را همین چند ماه پیش تجربه کردیم.
این مستندساز بیان نمود: نقش و حضور علی اکبر زین العابدین در این فیلم پررنگ بود و اگر او نبود، شاید این فیلم اصلا ساخته نمی شد چونکه در این فیلم از روابط دوستانه آقای زین العابدین با کسانیکه در فیلم می بینید استفاده کردم و تاثیر مثبتی روی فیلم داشت. آنچه که در مورد محتوای فیلم می توانم اشاره کنم اینست که قصد ما در آغاز مطالعه و فیلمبرداری این بود که روایتی تاریخ نگارانه از تاریخ ادبیات خردسالان در ایران داشته باشیم که یک پروژه بزرگ بود. با حمایت و کمک آقای زین العابدین و دستیاران پروژه، شدنی بود اما بخش مالی هم باید مد نظر قرار می گرفت. با یک مرکز نیمه دولتی صحبت شد که در ساخت فیلم مشارکت داشته باشد. پس از رفت و آمدها بالاخره این طرح تصویب گردید و جلو رفتیم و دیدیم پروژه خیلی گسترده تر از این حرف ها است. در مرحله نخست تدوین به این نتیجه رسیدیم که آن عنوان ادبیات کودک را به شعر کودک تغییر بدهیم. یعنی داستان را کنار بگذاریم. شعر کودک را آغاز کردیم و همان روایت تاریخ نگارانه را پیش گرفتیم.
صفاریان اضافه کرد: همیشه از نخستین فیلم تا الان مخاطبی که برای فیلمها درنظر داشیم یک مخاطب عام با علاقه مندی ها و گرایش های روشنفکری بوده است. یعنی مخاطبی باشد که وقتی در مورد شعر کودک فیلم می بینید لزوما دانشجو و محقق ادبیات نباشد و گستره مخاطب بیشتری پیدا کند. به همین خاطر به این نتیجه رسیدیم که ما یک روایت موازی در کنار روایت شعری داشته باشیم و تأکید ما روی تاریخ نگاری نباشد و به نوستالژی دهه۶۰ بپردازیم.
احمد محیط طباطبایی نیز در انتها اظهار داشت: یکی از مهم ترین شاعران معاصر ایران پروین اعتصامی است. وی در سال۱۳۲۰ فوت کرد و با یک بی مهری و تضاد با حاکمیت وقت یعنی پهلوی اول رو به رو شد. وقتی او فوت کرد انجمن نسوان ایران که انجمن بسیار مهمی بود و زیر نظر وزارت معارف بود، از پدرم دعوت نمودند که در مورد زنان در ادبیات ایران سخنرانی کنند. پدرم در آن جلسه تأکید می کند که چرا انجمن نسوان از مهم ترین شاعر زن معاصر قدردانی نکرد و برای او مراسم برگزار نکرد؟ می دانید نکته کجا است؟ انجمن نسوان از پدر من شکایت نمود. اتفاقا توجه به میراث گذشته موجب می شود فکر نماییم که از چه تجربیاتی برخوردار شدیم.
بطور خلاصه ما یک قطع ارتباط با سنت مان داشتیم که این فیلم همین را روایت می کند و شما در چهره آدم هایی که در این فیلم با آنها مصاحبه شده است می بینید که در توجیه خودشان چقدر موفق هستند و چقدر خوب می توانند خودشان را برای خودشان و دیگران توجیه کنند. ولی تفاوتی که الان به نسبت قبل برای من وجود دارد، این است که آن زمان تلخی و داستانهای در ارتباط با جنگ و فشار و بحران ها را به عنوان یک نوستالژی مطرح می کردیم و الان که فیلم را می بینیم و آن چه مطرح می کردیم که آن سالها چه روزگار بدی بود، باز دوباره همان ها را همین چند ماه پیش تجربه کردیم. وی در سال۱۳۲۰ فوت کرد و با یک بی مهری و تضاد با حاکمیت وقت یعنی پهلوی اول رو به رو شد.
منبع: المور
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات کاربران المور در مورد این مطلب