گفتگوی مهر با عوامل انیمیشن یوز -۲؛
پویانمایی مانند چاه نفت می باشد چرا دوبله ایران دیگر متولی ندارد؟
به گزارش المور، عوامل پویانمایی یوز با بررسی وضعیت پویانمایی و دوبله در سینمای ایران در رابطه با نقش پلت فرم ها در آشفته شدن این حوزه صحبت کردند.
خبرگزاری مهر -گروه هنر-ندا زنگینه-آروین موذن زاده؛ پویانمائی سینمایی «یوز»، محصول پویانمائی سوره و ویستامدیا همزمان با سال تحصیلی جدید از ۲ مهر اکران خودرا در سینماها آغاز نموده و در طول این مدت توانسته است به فروش خوبی برسد و در مواقعی در صدر فهرست فروش نیز قرار گیرد.
داستان پویانمائی «یوز» در رابطه با یک یوز ایرانی است که در نیویورک زندگی مجلل و پرزرق وبرقی دارد اما با وجود رفاه و آسایشی که در محیطی کاملا متفاوت تجربه کرده، احساس می کند از ریشه ها و هویت واقعی خود فاصله گرفته است. همین احساس، او را وارد مسیری تازه می کند؛ سفری پرچالش و پرهیجان برای برگشت به سرزمین مادری و کشف باردیگر اصالت وجودی خود. در طول این سفر، او با اتفاقات و موقعیت های طنزآمیز و دراماتیکی روبه رو می شود و این مسیر سرشار از درس هایی است که مخاطب نوجوان و خانواده ها نیز از آن بهره خواهند برد.
به بهانه اکران پویانمائی سینمایی «یوز»، میزگردی با حضور رضا ارژنگی کارگردان، احسان کاوه تهیه کننده و حامد عزیزی مدیر دوبلاژ این فیلم در خبرگزاری مهر اجرا شد. در بخش اول این نشست، فرایند پیچیده تولید این اثر انیمیشنی از نخستین ایده تا مراحل پایانی، مورد بحث و بررسی قرار گرفت. همینطور احسان کاوه در رابطه با پیچیدگی نگارش فیلم نامه برای پویانمائی و وضعیت اقتصاد پویانمائی در ایران صحبت کرد.
در بخش دوم و پایانی این جلسه در رابطه با چالش های مختلف صنعت پویانمائی در ایران همچون نبود اقتصاد و تنظیم گری مناسب، رقابت با آثار خارجی در دسترس و بی کیفیتی در دوبله بحث شد. در این رابطه احسان کاوه بیان کرد که بنیاد ملی پویانمائی باید با بوجودآوردن صندوق های حمایتی، برگزاری رویدادهای سرمایه گذاری و … از تولید داخلی حمایت کند. همینطور دسترسی ساده به پویانمائی های خارجی با کیفیت، سطح توقع مخاطب را بالا برده و رقابت را برای سازندگان ایرانی دشوار کرده است.
در ادامه قسمت دوم گفتگو با عوامل «یوز» را می خوانید:
*بنیاد ملی پویانمائی که چندسال است راه اندازی شده باید وظایف خاصی مانند شناسه دار کردن محتواهای پویانمائی، برگزاری رویدادهای پیچینگ و … را برعهده بگیرد. به نظر شما بنیاد ملی پویانمائی باید چه مسائلی را در اولویت فعالیتهای خود قرار دهد؟
احسان کاوه:
اتفاقاً من در جلسه ای با مدیرعامل جدید این بنیاد حضور داشتم. حقیقت این است که پویانمائی ایران از همان نقش روی کوزه در شهر سوخته شروع شد اما در این سال ها به عنوان یک شغل حرفه ای شناخته نمی شد تا وقتی که زنده یاد محمد ابوالحسنی پویانمائی «تهران ۱۵۰۰» را به کارگردانی بهرام عظیمی تهیه کرد که نخستین پویانمائی شبه سینمایی ایران است. بعد از وقفه ای چندساله، آثاری مانند «شاهزاده روم»، «فیلشاه» و «لوپتو» تولید شدند. در حقیقت، میتوان گفت پویانمائی در ایران حدود ۱۰ تا ۱۲ سال است که شکل جدی تری به خود گرفته است. در این سال ها ما باید به مسائلی مانند سفارش سازی و محتوای نهفته در آثار می پرداختیم. زمانی که من در مرکز پویانمائی سوره مسئولیت داشتم، رویدادی به نام «پیچینگ رویازی» طراحی کردیم برای اینکه در چنین رویدادهایی میتوان ظرفیتی ایجاد کرد تا چند سرمایه گذار در کنار هم قرار گیرند و یکدیگر را تکمیل کنند. بعنوان مثال، وقتی وزارت های خدماتی و فرهنگی کنار هم می آیند، نتیجه می تواند اثری مانند «مسافری از گانورا» باشد که حاصل مشارکت صندوق فناوری دانشگاه تهران، صندوق سپهر و مرکز پویانمائی سوره است. در جلسات مشترک، حتی پیام های اخلاقی نیز کنترل می شد تا پویانمائی حاوی پیام های سنگین و مستقیم نباشد. امیدوار هستم بنیاد ملی پویانمائی چنین اقداماتی را پیگیری کند.
در کشورهای دیگر، تماشای پویانمائی قواعد خاص خودرا دارد بطور مثال یا بلیت سینما خریده می شود، یا در مناسبت های خاص از تلویزیون پخش می شود، یا بوسیله پلت فرم های آنلاین با دریافت اکانت قابل دسترسی است. در ایران، وقتی میتوان با هزینه ای اندک در خانه، بهترین پویانمائی های خارجی را تماشا کرد، مسلماً سطح توقع مخاطب بالا می رود
*این روزها امکان دسترسی به آثار با کیفیت خارجی به آسانی برای مخاطبان داخل ایران فراهم است. به نظر شما دسترسی ساده به پویانمائی های با کیفیت خارجی، چه تأثیرات مثبت و منفی بر صنعت پویانمائی ایران و بالا رفتن توقع و سلیقه مخاطبان داشته است؟
احسان کاوه:
مخاطب حق دارد محصولات ملی را در سینما ببیند و پویانمائی های با کیفیت تری دریافت کند. اقتصاد پویانمائی ایران باید بوسیله ایجاد صندوق های حمایتی، تسهیلات گمرکی و سایر راه حل ها سامان یابد. در کشورهای دیگر، تماشای پویانمائی قواعد خاص خودرا دارد بطور مثال یا بلیت سینما خریده می شود، یا در مناسبت های خاص از تلویزیون پخش می شود، یا بوسیله پلت فرم های آنلاین با دریافت اکانت قابل دسترسی است. در ایران، وقتی میتوان با هزینه ای اندک در خانه، بهترین پویانمائی های خارجی را تماشا کرد، مسلماً سطح توقع مخاطب بالا می رود. در جهان، پویانمائی هایی باکیفیت متوسط هم وجود دارند که توانسته اند وارد چرخه سینما شوند و بلیت بفروشند و به درآمد بالایی دست یابند. اما مخاطب ایرانی امروز پویانمائی های باکیفیتی دیده است و اگر سطح کیفی اثر ایرانی از حدی پایین تر باشد، از همان شروع از گردونه رقابت حذف می شود. همین مساله فعالیت را برای انیماتورهای ایرانی دشوار می کند. یک دانشجوی پویانمائی در ایران، اگر اثرش چه کوتاه و چه بلند کیفیت لازم را نداشته باشد، شانس چندانی برای دیده شدن ندارد؛ در صورتیکه در دیگر کشورها اینطور نیست.
حامد عزیزی:
حجم مالی نقل و انتقالات در پلت فرم هایی که بدون پرداخت حتی یک ریال آثار با کیفیت جهانی را پخش می کنند، بسیار زیاد است. این اتفاق از دهه ۹۰ در ایران شروع شد. قبل از آن، اوضاع مشخص بود و وزارت ارشاد و چند مؤسسه نمایش خانگی وجود داشتند که فیلمهای ایرانی را پخش می کردند و در ازای آن، مجوز پخش چند اثر خارجی را دریافت می کردند. با ورود شبکه های نمایش خانگی، این فضا کاملا به هم ریخت و بنظر می رسد دیگر متولی مشخصی وجود ندارد. بعنوان مثال، «پارک ژوراسیک» با بودجه ای ۲۰۰ میلیون دلاری ساخته شده و قبل از این که روی پلت فرم وارنر قرار بگیرد در ایران با دوبله و زیرنویس دردسترس است. در چنین شرایطی، پلت فرم ها انگیزه ای برای سرمایه گذاری در ساخت پویانمائی داخلی ندارند، چونکه بدون پرداخت یک ریال، میلیونها تومان درآمد کسب می کنند.
*با این شرایط سوال اینجاست که چرا باید پویانمائی تولید کنیم؟
احسان کاوه:
پویانمائی مانند یک چاه نفت می باشد ولی فیلم رئال اینطور نیست. بعنوان مثال، شخصیت «یوز» کاملا در اختیار صاحبان آن قرار دارد و نمی تواند بدون خواست ما حاشیه ای درست کند، مصاحبه تند یا حرکتی چالشی انجام دهد. اگر مالک شخصیت بخواهد، می تواند روی محصولاتی مانند لوازم التحریر، لوازم خانه یا سریال های مرتبط سرمایه گذاری کند. پویانمائی «شیرشاه» در جهان بسیار مشهور است و سریال «نگهبانان بیشه» را از آن ساختند که کیفیتش حدود یک دهم نسخه سینمایی بود. سوال اینجاست که آیا کودک ایرانی ظرفیت تماشای سریال «یوز» را باکیفیت یک دوم پایین تر دارد؟
انیمیشن مانند یک چاه نفت می باشد و فیلم رئال اینطور نیست. بعنوان مثال، شخصیت «یوز» کاملا در اختیار صاحبان آن قرار دارد و نمی تواند بدون خواست ما حاشیه ای درست کند، مصاحبه تند یا حرکتی چالشی انجام دهد
*مسلما خیر در همین جهت وقتی پایان پویانمائی «یوز» دوبعدی شد تعدادی از کودکانی که در سالن حضور داشتند، نسبت به آن واکنش متفاوتی نشان دادند. در مجموع کمی در رابطه با ساخت بخش های دوبعدی «یوز» توضیح دهید.
رضا ارژنگی:
بله برای ساخت قسمت های دوبعدی چالش های بسیاری داشتیم برای اینکه ابتدا مسئول تیم دوبعدی ما فراموش کرده بود که بچه چهارم را هم بسازد و ما نیز فقط یک ماه تا زمان اکران فرصت داشتیم. قبلاً یک پلان ساخته بودیم که در آن دایی به بچه یوز شیر می داد و تصمیم گرفتیم این سکانس را به انتها فیلم منتقل نماییم. در نسخه دوبعدی هم ابتدا بچه ها حضور نداشتند. آقای کاوه گفتند در فرهنگ ایرانی مرسوم نیست که پدر و مادر بدون بچه ها سفر بروند. بنابراین، تصمیم گرفتیم بچه ها را به داستان اضافه نماییم و در واقع یک هزینه چند صد میلیونی را کنار گذاشتیم. در قسمت پایانی فیلم، بناها و مکانهای تاریخی زیادی وجود دارد و اگر قرار بود همه را سه بعدی بسازیم، شاید «یوز» ۲۰ سال دیگر اکران می شد. (می خندد)
احسان کاوه:
در پویانمائی، وقتی صحنه ای می سازید، مانند یک لوکیشن واقعی است و باید از آن نهایت استفاده را ببرید به این علت سراغ ساخت دوبعدی لوکیشن ها رفتیم.
*هزینه تولید پویانمائی «یوز» را اعلام نمی کنید؟
احسان کاوه:
هزینه تولید را نمی توانم به رقم دقیق بیان کنم، چون در ارتباط با فرآیندی از سال ۹۸ تا ۱۴۰۴ است و هر عددی که حالا بگویم، متفاوت خواهد بود. تورم، مقایسه هزار تومان سال ۹۸ را با امروز غیر ممکن می کند. نکته جالب توجه این که اگر الان بخواهیم انیمیشنی مشابه بسازیم، حدودا نصف هزینه یک فیلم رئال تمام می شود، در صورتیکه زمانی که «لوپتو» را می ساختیم، پویانمائی گران تر بود. امروزه دستمزد بازیگران سر به فلک کشیده و هزینه تولید فیلمهای رئال نیز بسیار افزایش پیدا کرده است.
امروزه قاعده این شده که هر کس پروژه را ارزان تر بگیرد، برنده است. من مواردی را می شناسم که نه تنها فیلم را با دوبله به پلت فرم ها هدیه می دهند، بلکه برای رسیدن به شهرت حاضرند هر کاری بکنند
*آقای عزیزی امروزه شاهد این مسئله هستیم که یک پویانمائی با چندین دوبله مختلف در بازار وجود دارد و تعدادی از این دوبله ها باکیفیت بسیار پایین و صداگذاری نامناسب عرضه می شوند. آیا سازوکار نظارتی برای دوبله وجود دارد؟
حامد عزیزی:
متاسفانه مشکل اینجاست که تعدادی از پلت فرم ها از محصولات خارجی بصورت مجانی استفاده می نمایند و میلیاردها تومان سود می برند، اما کمترین هزینه را برای دوبله نمی پردازند. بنابراین، یک محصول در پنج ساعت دوبله می شود! امروزه قاعده این شده که هر کس پروژه را ارزان تر بگیرد، برنده است. من مواردی را می شناسم که نه تنها فیلم را با دوبله به پلت فرم ها هدیه می دهند، بلکه برای رسیدن به شهرت حاضرند هر کاری بکنند. قبل تر وزارت ارشاد محصولات را از تهیه کننده خریداری می کرد و در ازای آن، مجوز پخش فیلم خارجی می داد. این محصولات خریداری شده به شورای نظارت ارسال می شدند و تیمی با بهترین کیفیت، دوبله و محتوا را بررسی می کردند تا پروانه صادر شود. این شورای نظارت چیز جدیدی هم نبوده و از آغاز انقلاب فعال بوده است و در ابتدا کمیته انقلاب اسلامی مسئول بررسی ویدیوها بود که بعدها این وظیفه به وزارت ارشاد منتقل شد. از طرفی، صداوسیما مانند یک ایالت خودمختار عمل می کند و دوبله هایی ارائه می کند که حتی نمی توان به آنها اعتراض کرد، چون شعار ایجاد اشتغال برای جوانان را سر می دهند. در چنین بازاری، کسی که ارزان تر کار کند، پروژه را می گیرد. به عقیده من، وی اودی ها یکی از عوامل فساد در محصولات فرهنگی بصری ایران هستند و تا وقتی که شبکه نمایش خانگی به همین شکل وجود دارد، این روند ادامه می یابد.
*به عقیده شما وظیفه دولت در برخورد با تکنولوژیهای جدید مانند هوش مصنوعی و چرخه اقتصادی پویانمائی چیست؟
احسان کاوه:
تمام این مشکلات در کشور ما به سبب تنظیم گری نادرست است برای اینکه ما تنظیم گری را با سانسور یکسان فرض کرده ایم. مثالی خدمتتان عرض می کنم؛ روزی در هندوستان صحنه ای دیدم که هنوز متعجب هستم. در دهلی، محدوده های وسیعی وجود دارد که کاخ های پادشاهی در آن واقع شده و چمن هایش احتیاج به کوتاه کردن دارد. دولت هند بجای استفاده از ماشین چمن زن، به افراد محروم پول می دهد که با قیچی چمن ها را کوتاه کنند. این یعنی در کشوری پرجمعیت، برای فقرا اشتغال ایجاد می شود. اگر اقتصاد اهمیت داشته باشد، تنظیم گر باید وارد شود. بطور مثال دبی جایزه بزرگی برای تولید پویانمائی با هوش مصنوعی گذاشته است. برای کسی که فقط به سود فکر می کند، فرقی ندارد پویانمائی با چه ابزاری تولید شود اما تنظیم گر باید ورود کند و مشخص نماید چه چیزهایی به چرخه اقتصاد پویانمائی لطمه می زند. اگر هوش مصنوعی همه کارها را انجام دهد، چرخه مالی مختل می شود و طبقه متوسط شکل نمی گیرد. اگر طبقه متوسط نباشد، اختلاف طبقاتی بیشتر می شود برای اینکه عده ای بیکار و فقیرتر و عده ای ثروتمندتر می شوند. یک فیلم سینمایی پویانمائی حداقل ۵۰ خانواده را برای سه سال تامین می کند. اگر کشور به سوی تولید پویانمائی با هوش مصنوعی برود، این حوزه با مشکل مواجه خواهد شد و در چنین شرایطی، تنظیم گری ضرورت دارد.
نوازندگی و اجرای این پویانمائی توسط ارکستر فیلارمونیک پراگ انجام شد، همان جایی که فیلم هایی مانند «ایندیانا جونز» و «میان ستاره ای» نولان ضبط شده اند
*کمی در رابطه با آهنگسازی «یوز» در پراگ توضیح دهید.
احسان کاوه:
افشین عزیزی آهنگساز ما، برای «یوز» به اندازه یک فیلم هالیوودی زحمت کشید. نوازندگی و اجرای این پویانمائی توسط ارکستر فیلارمونیک پراگ انجام شد، همان جایی که فیلم هایی مانند «ایندیانا جونز» و «میان ستاره ای» نولان ضبط شده اند. این فیلمها بالاتر از ۱۵۰ سشن ضبط شده اند که هر کدام حدود ۴ ساعت طول کشیده است. آقای عزیزی در این پروژه حتی دستمزد هم دریافت نکرد و ما فقط قرارداد ۱۰ هزار یورویی استودیو را برای ۲ سشن پرداخت کردیم. او آنقدر زحمت کشید که بتواند ۳۵ دقیقه موسیقی را در ۲ سشن ضبط کند. حتی پرینتر را به استودیو برد تا اگر خطایی پیش آمد، زمانش برای پرینت گرفتن تلف نشود.
*آقای ارژنگی لوکیشن پویانمائی «یوز» کرمان است و در این فیلم به نقاط مختلف کرمان پرداخته شده است. در این خصوص مسؤلان شهر کرمان تلاشی برای معرفی و تبلیغ این پویانمائی داشته اند؟
رضا ارژنگی:
جالب است بدانید که مسؤلان کرمان واقعا هیچ تلاشی برای معرفی «یوز» نکردند. حتی من کسی را به اداره کل ارشاد و حوزه هنری کرمان فرستادم و گفتند بودجه ای برای کارهای فرهنگی مانند نصب بنر یا تبلیغات تامین نشده است. فکر می کنم اگر «یوز» متعلق به استان دیگری بود، حداقل آن استان یک افتتاحیه برایش برگزار می کرد. من اهتمام کردم بصورت خصوصی با ارگان های آن منطقه ارتباط برقرار کنم تا حداقل از این پویانمائی برای معرفی جاذبه های گردشگری استان استفاده کنند، چون سراسر آن به معرفی لوکیشن های کرمان مانند دریاچه کشیت، که یک دریاچه در وسط کویر است، پرداخته اما افسوس که کاری نمی کنند.
منبع: المور
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات کاربران المور در مورد این مطلب